یک آنالیز نخستین شواهد مستقیم از رابطه میان مقدار پایین سروتونین در مغز و افسردگی را به دست می دهد - وبلاگ یاهو

به گزارش وبلاگ یاهو، دانشمندان مدعی هستند که نخستین شاهد مستقیم را در این باره یافته اند افراد مبتلا به افسردگی ظرفیت کمتری برای آزاد کردن واسطه عصبی شیمیایی سروتونین در مغز دارند.

به گزارش وبلاگ یاهو به نقل از گاردین این یافته ها که از آنالیز تصویربرداری مغز به دست آمده اند دوباره به این بحث در رابطه فرضیه به اصطلاح سروتونین درباره افسردگی دامن می زند.

یافته های این آنالیز تازه در مقابل یافته های یک آنالیز دیگر اخیر بر اساس بازبینی تحقیقات پیشین قرار می گیرد که در ماه ژوئیه (تیر) منتشر شد و به این نتیجه بحث برانگیز رسید که هیچ شاهد آشکاری وجود ندارد که اندازه پایین سروتونین در مغز عامل بیماری افسردگی باشد.

این آخرین آنالیز که با سرپرستی دانشمندان در ایمپریال کالج لندن انجام شد، بیانگر آن بود که افراد مبتلا به بیماری افسردگی دچار پاسخ کاهش یافته سروتونین هستند.

پروفسور اولیور هاوس، متخصص روتانپزشکی مستقر در ایمپریال کالج و کینکز کالج لندن و یکی از نویسندگان مقاله این پژوهش گفت: این برای نخستین بار است که شاهد مستقیمی از مهارشده بودن آزادی سروتونین در مغز افراد مبتلا به افسردگی به دست می آید.

او اضافه نمود: بحث در این باره برای 60 سال است که ادامه دارد، اما همه شواهد در این باره بر اساس معیارهای غیر مستقیم بوده اند. بنابراین این آنالیز واقعا گام مهمی است.

فرضیه سروتونین از شواهد به دست آمده از آنالیز مغزهای پس از مرگ و نمونه های خون منشا گرفت که نشان می داد کمبود سروتونین می تواند در ایجاد افسردگی دخیل باشد. این نظریه یک سازوگار زیستی معقول برای چگونگی تاثیربخشی گروه اصلی داروهای ضد افسردگی، یعنی داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) به دست می دهد و اینکه چرا این ماده شیمیایی در مغز را گاهی هورمون شادی می نامند.

با این وجود، شواهد قطعی وجود ندارد که ناهنجاری های سروتونین دلیل زمینه ای افسردگی باشد و حل وفصل این مسئله برای فراهم آوری درمان های بهتر برای این بیماری ضروری باشد.

یافته های این آخرین پژوهش به نفع این دیدگاه است که اندازه سروتونین در ایجاد افسردگی نقش دارد و یک تکنیک تازه تصویربرداری مغز را به نمایش می گذارد که می تواند راه را برای درک بهتر دلیل مؤثر نبودن داروهای ضد افسردگی SSRI در یاری به حدود 10 تا 30 درصد از بیماران بگشاید.

هاوز گفت: یافته های این پژوهش ما را تا نزدیکترین نقطه تا به حال برای پاسخ به این بحث رسانده است. اندازه گیری اندازه ناقل های عصبی در مغزهای افراد زنده مشکل است. ما نمی توانیم یک پی پت (لوله باریک شیشه ای) درون مغز بگذاریم و از آن نمونه بگیریم. این پژوهش نزدیک ترین فاصله ای بود که ما می توانستیم به مغز برسیم.

این آنالیز که در ژورنال روانپزشکی زیست شناختی (Biological Psychiatry) منتشر شده است شامل 17 بیمار دچار اختلال افسردگی عمده یا افسردگی مرتبط با بیماری پارکینسون و 20 داوطلب سالم شدند. دانشمندان با استفاده از پت اسکن از مغزهای این افراد تصویربرداری کردند که در آن از ردیاب های رادیواکتیو برای نشان دادن اینکه چه اندازه سروتونین به گیرنده های معینی در مغز متصل می گردد. به این افراد یک دوز آمفتامین داده می گردد که آزادی سروتونین را تحریک می نماید و دوباره مغز آنها را اسکن کردند. این پژوهشگران دریافتند که در بیماران افسرده پاسخ کاهش یافته سروتونین وجود دارد.

پروفسور کاترین هارمر از دانشگاه آکسفورد از دانشگاه آکسفورد که در این پژ>هش شرکت نداشت، یافته های آن را مهم توصیف کرد. او گفت: واقعا جالب توجه است که آنها شواهدی از اندازه کمتر ازادی سروتونین یافته اند. هارمر گفت در حال حاضر فقط معدودی از متخصصان این حوزه معتقد هستند که همه جنبه های بیماری افسردگی ناشی از اندازه پایین ماده سروتونین در مغز است، اما این یافته ها کاملا به این نظریه مطابقت دارد که سروتونین ممکن است نقش مهمی در بیماری افسردگی داشته باشد.