از قانون 70-20-10 پیروی کنید - در عین سنجیدگی، بیشتر فراوری کنید تا به بهترین سطح ممکن از کار خود برسید - وبلاگ یاهو

به گزارش وبلاگ یاهو، بیشتر افراد می خواهند بهترین کار ممکن را انجام دهند؛ بهترین محصول را بسازند یا بهترین سرویس را ارائه بدهند ولی چگونه می توان این هدف را دنبال کرد؟

یک رویکرد، مطالعه بیشتر در حوزه کاری و تخصص خودتان و بالا بردن دانش و آگاهی است؛ وسواس بیشتر به خرج دادن و به سختی تصمیم بگیرید و دائما با نگرانی و استرس برای رسیدن به بهترین کار و ایده آل ترین محصول حرکت کنید.

این رویکرد از سوی عقل مورد تایید است و بسیاری از ما آن را دنبال می کنیم اما یک روش دیگر هم وجود دارد و آن، بیرون انداختن کیفیت از پنجره و کار کردن بدون نگرانی و وسواس و ترس از خیلی خوب نشدن است. در این روش، کار بیشتری فراوری کنید و اصلا به کیفیت توجهی نکنید. به نظر شما، کدام روش بهترین نتیجه را خواهد داشت؟

مثال گلدان ها و عکس ها

اجازه بدهید با دو مثال معروف این رویکردها را آنالیز کنیم. در مثال اول، سراغ کارگاه سرامیک و گلدان سازی کتاب Art & Fear از دیوید بایلز و تد اورلند می رویم. یک استاد کلاس گلدان سازی با سرامیک، کلاس را به دو گروه تقسیم می نماید؛ یک گروه با موضوع کمیت و گروه دیگری با موضوع کیفیت.

گروه اول باید تا می توانند گلدان بسازند و در نهایت گلدان های آن ها وزن می گردد و هرچه وزن گلدان ها بیشتر باشد؛ امتیاز بهتری می گیرند. در گروه دوم، بهترین گلدان انتخاب و امتیازدهی می گردد و مهم نیست در کل چند گلدان ساخته شده است.

نویسندگان این کتاب گزارش دادند هنگام داوری و درجه بندی یک واقعیت عجیب و غریب اتفاق افتاده است. بهترین گلدان ها توسط کارآموزانی ساخته شدند که در گروه کمیت بودند و باید بیشترین گلدان سرامیکی را فراوری می کردند. به نظر می رسد در حالی که گروه کمیت به سرعت در حال ساخت تعداد زیادی گلدان بود و از اشتباهات خود مرتبا درس می گرفت؛ گروه با کیفیت مشغول نظریه پردازی درباره رسیدن به بهترین گلدان بودند و در نهایت کوشش های آن ها به گلدان هایی نه چندان با کیفیت ختم شده است.

مثال دوم، از استاد دانشگاه فلوریدا، جری اولسمن است. این استاد کلاس عکاسی و هنر عکس، در جهانی واقعی به شاگران خود ترفندهای عکاسی و دریافت بهترین عکس را آموزش می دهد. او به دانشجویان یاد می دهد برای رسیدن به بهترین عکس، روی آن هدف گذاری نکنند و بدون وسواس فقط عکس های بیشتری بگیرند. او به دانشجویان تذکر می دهد که با دریافت تعداد زیادی عکس از یک سوژه بدون نگرانی از خراب شدن عکس ها می توانید بهترین عکس را ثبت کنید.

مقدار و کمیت هم در ایجاد کیفیت مهم است

چگونه نتیجه حاصل شده از این دو مثال بالا را در زندگی عملی پیاده سازی کنیم؟ به یاد داشته باشید که بهترین راه برای انجام دادن بهترین کار یا فراوری بهترین محصول، داشتن نگرانی و وسواس و مطالعه درباره آن نیست؛ بلکه انجام زیاد آن است یا به قول معروف کار را قورت بدهید و به طور کامل بخورید!

یک روش مفید برای پذیرش این واقعیت، پیروی از قانون 70-20-10 و چسباندن آن به صفحه نمایش لپ تاپ است.

جاناتان رید، ترانه سرای معروف و بسیار کاربرد در نشریه مدیوم شرح می دهد: حقیقت این است که هرچقدر سعی کنید کار خوبی انجام دهید؛ 70 درصد کوشش شما به یک کار متوسط ختم می گردد؛ 20 درصد قابل تحسین خواهد بود و 10 درصد یک کار شگفت انگیز و خارق العاده است. این درصدها بدون توجه به اینکه در چه سطحی کار می کنید؛ مصداق دارند.

یعنی ممکن است یک کار شما در درجه A یا همان 10 درصد کار خارق العاده باشد ولی بهترین کار جهان محسوب نگردد و در کلاس جهانی نباشد. توجه کنید بهترین کار شما است و همین کافی است.

این ترانه سرا می گوید: هرچه بیشتر آهنگ بنویسید؛ آهنگ های خوب بیشتری می سازید.

او اشاره می نماید خواننده ای مانند مایکل جکسون بیش از 800 آهنگ خوانده است ولی فقط 9 آهنگ او معروف و ماندگار شدند. شاید این مثال کمی اغراق آمیز باشد ولی تا حدودی دارد یک واقعیت را نشان می دهد و از قانون 70-20-10 پیروی می نماید.

بنابراین، در محیط کار خود سعی کنید از این قاعده پیروی کنید و دنبال انجام کارهای بیشتر باشید؛ بدون نگرانی و استرس و مطالعه زیاد و دقت در همه جوانب کار برای رسیدن به بهترین کار!

نباید فراموش کنید که کمیت هم می تواند کیفیت فراوری می نماید.

پی نوشت (علیرضا مجیدی):

خود من هم دقیقا همین تجربه را در خصوص نوشتن داشته ام. تصور کنید که من با خودم قرار بگذارم که هر روز فقط یک پست بنویسم. اما این پست خیلی تحقیقی باشد و چند ساعت برای همین تک پست وقت بگذارم و همه جوانب را از انتخاب سوژه تا نوشتن مقدمه و توسعه مطلب و نتیجه گیری و انتخاب عکس، رعایت کنم.

آیا لزوما این وسواس باعث می گردد که بعد از چند ماه پیروز تر باشم و کیفیت پست هایم بالاتر برود؟

یک زمانی تصور می کردم که همین طور است. اما الان واقعا شک دارم!

چون محدود کردن به فراوری یک پست در روز باعث می گردد که راه خلاقیت قلمی را روی بسیاری دیگر از سوژه ها ببندم. از سوی دیگر بسیار پیش می آید که سوژه های که من خودم جالب می دانم، در نظر خوانندگان کسل کننده باشند و برعکس موضوعی که فکر می کنم معمولی است، مطلب برتر سایت در یکی دو ماه اخیر تصور گردد. مطلبی که ممکن است فقط 20 دقیقه برای آن وقت گذاشته باشم و نه بیشتر.

به عبارتی وسواس و درنگ بیش از حد در راستا فراوری، چیز جالبی نیست. شما باید عملا وارد میدان کار شوید و فراوری کمی خود را ضمن رعایت یک سری استاندارد تا سطح معقولی بالا ببرید و گرنه چیزی یاد نمی گیرید.