120 هزار دلار برای رهایی از اسارتگاه مرگ - وبلاگ یاهو

به گزارش وبلاگ یاهو، تهران (پانا) - دو تاجر ایرانی وقتی برای شراکت و سرمایه گذاری با مرد افغانستانی، راهی این کشور شدند تصور نمی کردند پس از 21 روز گروگانگیری و تهدید مرگ باید 120 هزار دلار هم برای آزادی خود بپردازند.

به گزارش ایران، مهندس میانسالی که به اسم مدیر واحد صادرات و مشاور مدیرعامل یک شرکت صنعتی مشغول به کار بود پس از آشنایی با یک تاجر افغانستانی در حالی که فکر می کرد بعد از شراکت با این مرد به سود میلیاردی می رسد درگیر ماجرایی شد که او و دوستش را به مرز نابودی کشاند.

این مرد در تشریح ماجرایی که برایش اتفاق افتاده بود به خبرنگار ایران گفت: به خاطر شیوع کرونا دیگر نمی توانستیم برای معرفی و فروش محصولات شرکت به خارج از کشور سفر کنیم. به همین دلیل برای جلب مشتری بیشتر به شکل تلفنی با تجار و مشتریانمان در خارج از کشور ارتباط می گرفتیم و من مسئول صحبت با این افراد بودم.

او ادامه داد: در میان این مشتریان مردی با ما تماس گرفت که خودش را حفیظ یکی از تجار افغانستان معرفی کرد و گفت می خواهد محصولات شرکت ما را در آن کشور به فروش برساند. تماس های من با حفیظ ادامه پیدا کرد البته او فقط تماس می گرفت و هر زمان که من تماس می گرفتم در دسترس نبود و بعد خودش با من تماس می گرفت.

سرمایه گذاری میلیاردی

مهندس میانسال در ادامه گفت: تماس های تاجر افغانستانی همچنان ادامه داشت تا اینکه یک شب او پیشنهاد وسوسه نماینده ای به من داد که متفاوت با کار شرکت بود. حفیظ گفت من خیلی ثروتمند هستم و دو میلیون دلار دارم و می خواهم با این پول سرمایه گذاری و کارآفرینی کنم. من هم موافقت کردم و چند پروژه را پیشنهاد دادم بعد هم با مردی به نام بهروز تماس گرفتم تا ایده تجارت و کسب و کار را از او بگیرم.

او ادامه داد: بهروز قبلاً برای کار در شرکت ما درخواست داده بود اما به علت یکسری موارد با او همکاری نکردیم و بعد در یک شرکت تجاری دیگر مشغول به کار شد. بهروز ایده فراوری نانو دارو داد. چند پروژه مناسب دیگر هم پیدا و پروژه ها را برای حفیظ ارسال کردم و او از من خواست خودش با بهروز صحبت کند. من هر شب با حفیظ صحبت می کردم و در این میان اطلاعات شخصی و خانوادگی من را می گرفت. حفیظ با بهروز هم تماس گرفت و قرار شد در این سرمایه گذاری من سهم بیشتری از سود حاصل ببرم. بعد هم از ما خواست به افغانستان برویم. طبق گفته حفیظ وزارت داخلی افغانستان باید پروژه را تأیید می کرد. یک روز هم باید به سفارت ایران یا کنسولگری ایران می رفتیم و بعد از دو روز به کشور برمی گشتیم. با موافقت بهروز قبول کردم و به افغانستان رفتیم.

سفر به افغانستان

مهندس میانسال که هرگز تصور نمی کرد در این سفر چه سرنوشت شومی در انتظارش است، گفت: طبق برنامه ریزی حفیظ، ما با هواپیما به مشهد رفته و از آنجا با تاکسی راهی مرز دوغارون شدیم. قبل از مرز ایست بازرسی بود و آنجا فهمیدم که بهروز به سفارش حفیظ دو ساعت طلا به مبلغ 53 میلیون تومان خریداری نموده است، البته حفیظ از من خواسته بود برایش گوشی تلفن همراه هم بخرم که گفتم پول ندارم و نخریدم.

آن طرف مرز مردی با یک خودروی سوزوکی نقره ای منتظر ما بود. وقتی سوار شدیم 10 کیلومتری که طی شد خودرو به فرعی پیچید و در تمام این مدت راننده مدام در حال صحبت با تلفن بود. وقتی اعتراض کردیم که چرا از جاده فرعی آمده ای، گفت جاده در دست طالبان و خطرناک است. بعد از طی مسافتی هم از ما خواستند که سرهایمان را پایین بگیریم چون داعش و امریکایی ها سرراه در کمین هستند. مسافتی را طی کردیم که متوجه شدم خودروی سفید رنگی در تعقیب ماست و در نهایت راننده پس از دقایقی در بیابان نگه داشت و خودروی سفید رنگ هم به آنها پیوست و آنجا بود که متوجه شدیم تمام اینها نقشه بوده و ما گروگان گرفته شده ایم.

شروع گروگانگیری

مردان ناشناس با کلاشنیکف و هفت تیر ما را از خودرو بیرون کشیدند و پس از گرفتن تمام وسایل و دلارهای ما سوار خودرویی شاسی بلند شدیم و با چشم هایی بسته، خودرو به حرکت عایدی. دقایقی بعد ما را به یک خانه بردند دو مرد میانسال ما را با چشم هایی بسته از پله ها بالا برده و وارد اتاقکی کوچک شدیم. آنجا بود که برای آزادی ما پیشنهاد عجیبی مطرح شد: اگر می خواهید زنده بمانید و آزاد شوید باید 200 هزار دلار بدهید.

مهندس میانسال گفت: ما در آن اتاق زندانی بودیم و به غیر از چهره افرادی که ما را به آنجا آورده بودند حق تماشا چهره کسی را نداشتیم، اگر کسی می خواست وارد اتاقک گردد یا چشم های ما را می بستند یا اینکه آنها نقاب به چهره می زدند. 4 روز در آن خانه بودیم بعد به خانه دیگری انتقال داده شدیم. در تمام مدتی که ما گروگان آنها بودیم پاهایمان با زنجیر بسته و به لوله ای قفل می شدیم تا نتوانیم فرار کنیم. ما 17 روز در این اتاق گروگان بودیم و نگهبان داشتیم.

او ادامه داد: آنقدر با آنها چانه زدیم که از نفری 100 هزار دلار به 60 هزار دلار راضی شدند و مدام تهدید می کردند که اگر این پول را ندهیم ما را قطع عضو می نمایند یا به قتل می رسانند یا اینکه ما را به داعشی ها می فروشند. آنها می گفتند داعشی ها به خاطر ما کلی پول می دهند.

تحقیقات پلیس ایران

همزمان با ناپدید شدن آنها و باتوجه به شکایت خانواده دو مرد تاجر، پلیس آگاهی مرکز، کنسولگری ایران در افغانستان و سفارت ایران در کابل و... وارد عمل شده بودند تا ردی از دو تاجر میانسال پیدا نمایند، اما مردان گروگانگیر تهدید نموده بودند که اگر پای پلیس به این ماجرا باز گردد آنها را می کشند. از آنجا که نقل و انتقال دلارها به وسیله صرافی امکان پذیر نبود و پلیس بین الملل خیلی زود رد آنها را می زد مردان گروگانگیر از آنها خواستند که شخصی مسئول نقل و انتقال پول ها گردد. افرادی هم که دو تاجر را معرفی می کردند مورد ارزیابی قرار می دادند تا تعیین گردد که پلیس نیستند. درنهایت یک کارگر افغان که سال ها قبل در خانه مادربزرگ مهندس مشغول به کار بود و حالا در افغانستان زندگی می کرد برای این کار انتخاب شد. در دو روز متفاوت او مسئول شد تا دلارها را از صرافی بگیرد و در بین راه به مردان گروگانگیر تحویل دهد. باتوجه به اینکه جان گروگانگیران در خطر بود هماهنگی ها صورت گرفت و 120 هزار دلار به آنها داده شد.

آزادی پس از 21 روز

مهندس میانسال درباره نحوه آزادی شان گفت: وقتی دلارها را گرفتند بین هم شیرینی پخش کردند و قرار بود که ما را تحویل همان کارگر افغانستانی مادربزرگم بدهند اما به این وعده خود هم عمل نکردند. دوباره چشم هایمان را بستند و ما را در صندوق عقب خودرو انداختند. 20 دقیقه ای در راه بودیم که خودرو توقف کرد و به ما گوشی تلفن دادند تا با خانواده هایمان تماس بگیریم و بگوییم که 20 دقیقه دیگر با شما تماس می گیریم. دوباره خودرو به راه افتاد و بعد از 5 دقیقه ما را از ماشین پیاده کردند. به ما گفتند این جهت را مستقیم بروید تا به مرز ایران برسید. حتی عینک های ما را گرفتند و ما به سختی می توانستیم جلوی پایمان را ببینیم. به بهروز گفتم من که بینایی ام بیشتر است جلو می روم و تو هم پشت سر من بیا. به راه افتادیم و با شنیدن هر صدایی خودمان را لابه لای بوته ها مخفی می کردیم.

بوسه بر خاک وطن

دو مرد تاجر یک ساعتی که پیاده راه رفتند چشم شان به برجک های دیده بانی ایران و سیم خاردارهایی که لب مرز بود، افتاد.

مهندس میانسال گفت: به بهروز گفتم پیراهن سفیدت را دربیاور و در هوا تکان بده، چون می ترسیدیم به ما تیراندازی نمایند. 3 سرباز ما را تماشاد و دستور ایست دادند. ما فریاد می زدیم ایرانی هستیم. ما را گروگان گرفته بودند و حالا آزادمان نموده اند. اجازه بدهید وارد خاک ایران شویم که یکی از سربازها گفت همانجایی که ایستاده اید ایران است. با شنیدن این حرف انگار جهان را به ما داده بودند، هیچ کسی نمی تواند حس آن لحظه ما را درک کند. روی زمین افتادیم و سجده شکر به جا آوردیم و خاک وطن را بوسیدیم. بعد هم هماهنگی های لازم صورت گرفت و ما را به تهران منتقل کردند. حتی مأموران پاسگاه مرزی بعد از شنیدن سرگذشت ما تعجب نموده بودند که زنده مانده ایم.

سرهنگ مرتضی نثاری، معاون جرایم جنایی پلیس آگاهی مرکز گفت: بارها پلیس و نهادهای مربوطه هشدارهای لازم را درباره سرمایه گذاری در خارج از کشور یا ارتباط با اتباع دیگر کشورها داده اند. یکی از پیشنهادات این است که برای سرمایه گذاری در کشورهای دیگر تحقیق نموده و با احتیاط کامل عمل نمایند و به وسیله سفارتخانه ها و کنسولگری ها تحقیق نمایند و بدون اطلاع و خودسرانه به افراد خارجی که پیشنهاد های سرمایه گذاری می دهند اعتماد ننمایند. در این پرونده هم تحقیقات برای دستگیری عاملان این گروگانگیری از سوی کارآگاهان پلیس ادامه دارد.